Íslensku höfundalögin geyma ekki, frekar en hliðstæð lög á Norður-löndum, almenn ákvæði um höfundarrétt launþega eða vinnuveitenda. Í 42. gr. b- lið íslensku laganna er hinsvegar sérstakt ákvæði um höfundarrétt vegna gerðar tölvuforrita. Þar segir: Nú er gerð tölvuforrita liður í ráðningarskilmálum og eignast þá atvinnurekandi höfundarréttinn að forritinu nema áskilnaður sé gerður á annan veg. Þessu er á annan veg farið sé um ritverk að ræða eins og vikið er að hér á undan.
 

Þeim sem vilja kynna sér viðhorf sérfróðra aðila um höfunarrétt í vinnusambandi og óskráðar réttarreglur, sem miða má við í því efni, skal bent á tvenns konar heimildir sem vitnað verður til hér á eftir.
 

Fyrst skal nefna grein, sem birtist í Tímariti lögfræðinga, 3.h. 1985 eftir sérfræðing í höfundarrétti. Hún nefnist: Höfundarréttur í skiptum starfsmanna og vinnuveitenda og er eftir Sólveigu Ólafsdóttur, framkvæmdastjóra. Í greininni segir m.a. um það sem hér hefur verið fjallað um: „Gagnstætt engilsaxneska kerfinu gildir í flestum löndum Evrópu, þ.á m. Norðurlöndum, sú meginregla, sem áður hefur verið vikið að og kemur fram í 1.gr. íslensku höfundalaganna, að höfundurinn einn á höfundarrétt á verki, þegar það verður til. Réttindi annarra, þ.á m. vinnuveitenda, verða því afleidd réttindi. Þetta hefur oft verið nefnt meginlandskerfið í samskiptum starfsmanna og vinnuveitenda.“
 

Þar sem ekki er fjallað sérstaklega um samband starfsmanna og vinnuveitenda í íslensku höfundalögunum verður að mati Sólveigar að notast við hin almennu lagaákvæði um framsal.
 

Í öðru lagi skal nefnt að fjallað er allítarlega um höfundarrétt í vinnusambandi í sérstökum kafla í riti Páls Sigurðssonar, prófessors, Höfundaréttur. Meginreglur íslensks réttar um höfundavernd, Háskólaútgáfan 1994. Þar er minnst á gildi samninga milli vinnuveitenda og launþega um stöðu sína og réttindi á þessu sviði og síðan segir: „Við túlkun óljósra samningsákvæða af þessu tagi verður væntanlega almennt að beita þröngri túlkun, höfundi til hagsbóta, svo sem yfirleitt á við alla samninga um höfundarréttindi, þannig að atvinnurekandinn verði að jafnaði að bera halla af óskýrum eða illa orðuðum samningum.“ Páll nefnir að fleira en samningur gæti veitt vinnuveitanda hlutdeild í höfundarrétti, s.s. þegar sköpun hugverka tengist starfinu náið, og segir að við túlkun vinnusamnings sé „ … sennilegt að höfundarréttur launþegans verði, að öðru jöfnu, metinn því traustari eða ríkari gagnvart vinnuveitandanum sem tengsl aðilanna eru minni og eftir því sem launþeginn er sjálfstæðari í starfi sínu.“
 

Í báðum þeim heimildum, sem hér er vísað til, er fjallað um sérstöðu og styrk höfundarréttar á Norðurlöndum og kenningar norrænna fræðimanna um höfundarrétt í samskiptum launþega og vinnuveitenda. Páll segir þær kenningar m.a. fela í sér „ … að hafi eigi verið um annað samið fái vinnuveitandinn einungis þann höfundarrétt, sem honum er nauðsynlegur til þess að nýta verkið í venjulegri starfsemi sinni, að svo miklu leiti sem sanngjarnt, nauðsynlegt og eðlilegt getur talist, ef markmiðið með vinnusamningnum á að nást.“ Í framhaldinu er síðan vikið að túlkun á réttindum aðilanna með þessum orðum: „Virðist almennt vera efni til að beita þröngri túlkun á þessu sviði (þ.e. varðandi þegjandi samkomulag og forsendur) á sama hátt og um eiginlega samninga um framsal höfundarréttar, frumhöfundinum (launþeganum) í hag, þannig að niðurstaðan verði almennt sú, að vinnuveitandinn eignist ekki ríkari rétt yfir verki, sem til verður við þessar aðstæður, en honum er brýn þörf á, nema um annað hafi sérstaklega verið samið. Að sjálfsögðu er síðan matsatriði, hverjar þarfir vinnuveitandans eru í raun, og vitanlega má ekki bera hagsmuni hans fyrir borð við túlkun vinnusambandsins, hér sem endranær.“

Af því sem hér hefur verið drepið á má ráða hve mikilvægt er fyrir alla þá sem eiga höfundarrétt á verkum, sem samin eru í vinnutíma hjá stofnun eða fyrirtæki, að vaka yfir rétti sínum og gera sem skýrast í ráðningarsamningi hvaða rétti er framsalað til vinnuveitandans. Ennfremur skal minnt á að höfundur getur ekki í umræddum tilvikum, fremur en endranær, afsalað sér sæmdarrétti sínum, þ. e. að ekki séu gerðar breytingar á verki hans án leyfis og að verk séu auðkennd honum með viðeigandi hætti.

Samantekt byggð á efni frá Kopinor um áminningar um höfundarétt. Einnig var grein um sama efni birt í Morgunblaðinu þann 24. júlí 2002.